Why do I love Guitar Series?

Pinakaunang nobelang naisulat ko sa TOP ang Guitar Series Presents Elaine(Denial Tease-Hater). Akala ko rin ito ang pinakaunang nobela na naisulta ko. Bago ko lang naalala na nakagawa na rin pala ako ng nobela noong 4th year high school ako bilang bahagi ng aming journal na proyekto namin sa Filipino. Kaya lang, sobrang iksi lang talaga ng mga kabanata sa kwentong iyon. Wala pa kasi akong ideya sa mga format at word count. Basta mahilig akong magsulat at dahil wala namang kabanata ang mga sinusulat ko so maiikling kwento silang lahat.

Guitar Series. Why I decided it to be a series?

Siguro nasabi ko na ang tunay na kwento sa likod ng kwentong ito. Wala naman talaga akong balak na gawing series ang kwentong ito nor a novel. But then when I saw Ruvie`s manuscript na ipapasa niya sa PHR, nagkainteres akong gumawa ng novel. Try ko rin daw magpasa ng aking manuscript sa PHR. So, nagtry akong sumulat. The first three chapters were adapted from real experience. Then, na-broken-hearted ako. Nagkasira-sira ang plot na nasa isip ko. I was planning to end it with a happy ending para kahit man lang sa kwento, nagkatuluyan kami ng crush ko. But I was so devastated that time at nasa Chapter 3 pa ako. Parang introduction pa lang ng love story namin, este, nina Elaine at Jael.  So, paano ko ito itutuloy? Wala nang happy ending. Hindi na kami magkakatuluyan. Akala ko kaya kong baliktarin ang tadhana ko sa mga kwentong sinusulat ko. Hindi pala. Hindi ko kinayang sumulat ng happy moments sa kwentong ito habang nasasaktan ang puso ko. So, biglang naisip kong patayin na lang talaga si Elaine. Tutal naman parang ganoon na rin kasakit ang nararamdaman ko. So binigyan ko siya ng brain cancer tulad ng sa music video ng Haru-Haru at pinatay ko siya sa huli. Tapos iyak ako nang iyak habang sinusulat ko ang Chapter 7 and 8 kung saan nasa ospital na sila at nalaman na nila ang sakit niya.

It took me one month to complete this story which originally composed of 16 irregular chapters. When I say irregular, I mean walang standard word count. Kasi nga, hindi ko pa alam ang tungkol doon. Not until binigyan ako ng link ni Pinay na yun ang format na dapat kong sundin. Harana ang original title nito. I read it over and over again. Hindi ko alam kung ilang libong beses kong binasa ang 16 chapters na iyon. Bawat chapter more or less mga 1,500 words, multiplied by 16 equals more or less 24k. Tamang-tama lang talaga para sa isang nobela. Una kong pinabasa si Issai--si Shey--and I succeeded to make her cry. Pero inaway niya ako tulad ng pang-aaway ninyo sa akin. Sabi niya habang umiiyak pa rin, "Ate Anj, ang sama mo. Bakit mo siya pinatay? Dapat may part 2. Dapat happy ending!"

Hindi ko siya pinansin. Bakit ko bubuhayin si Elaine? It`s just reality. Hindi lahat ng taong nagmamahalan ay nagkakatuluyan. Pero nang maghilom ang mga sugat sa puso ko (Char lang!) dahil tinanggap ko na may gf na siya (at hindi na magiging kami...and so what?), bumalik sa dati ang pakikitungo ko sa kanya. Then everything turned out better than before. Kaya naisipan kong bigyan ng part 2 ang kwento. Tungkol naman ito sa kadakilaan ng pag-ibig ni Jael kay Elaine but in reality, ako pa rin si Jael sa kwentong iyon. Tapos naisip ko ring gawan na rin ng sariling mga love story ang iba pang karakters doon.

Hindi ko aakalaing maa-appreciate at magugustuhan din ng iba ang kwentong sinulat ko. I did not really intend to publish it online. Honestly, alam ko talaga na maganda ang kwentong iyon. Naman! Pihikan kaya ako masyado at maarte. Kasi kapag maganda ang isang kwento para sa akin--kahit pa hindi ako ang sumulat--hindi ako nakakatulog agad dahil palagi ko itong iniisip, hindi nawawala ang ngiti sa mga labi ko at higit sa lahat, naiiyak ako. Iyon ang isang magandang kwento para sa akin. Lahat ng iyon na-experience ko sa GSP Elaine kaya alam ko maganda iyon. Ang hindi ko lang in-expect ay magiging ganoon iyon kaganda para sa iba. Self-satisfaction lang naman ang main reason kung bakit ko iyon isinulat.

Why do I love it so much?

It brings back memories of the past --sweet and sad. Naaalala ko lahat ng mga pinagdaanan ko sa mahigit isang taong pagtira ko sa Bagong Silang sa bahay nina Ruvie. Parang kay ikli lang ng panahong iyon pero sobrang dami ng mga alaalang hindi ko makakalimutan sa bahay nila at sa lugar na iyon. Pakiramdam ko kasi   nasa dati kong kwarto ako habang binabasa ko ang kwentong ito. Ang kwartong naging saksi ng lahat ng mga pinagdaanan ko. I feel nostalgic sa tuwing binabasa ko ito at nami-miss ko ang mga taong nasa likod ng mga pangalan ng mga tauhan dito.


Ikaw? Nabasa mo na ba ang Guitar Series? Nagustuhan mo ba ito? Ano naman ang masasabi mo? Bakit mo ito nagustuhan? Write your answers on the comment box. Wala lang naman. Gusto ko lang malaman. ^__^